BENİM YERİM

İnsanın ait olduğu yerde olması belki de hayattaki en büyük lükslerden biridir. Bazen hayat bu

konuda çok cömert davranır insana. Bulunduğu nokta en başından beri konumlanmayı arzu ettiği yerdir. Hiçbir çaba sarf etmeksizin hisleri doğru yerde olduğunu kendiliğinden belli eder. Hatta o kadar doğal bir akış içerisindedir ki bu durum bunun ne büyük bir nimet olduğunu bile anlamaz kişi. Gelişi güzel yaşar durur. Her vakit durum aynı şekilde seyretmez. İnsanın içindeki bir duygu karanlığa çalar. Çoğu zaman sebebini bile anlamadan, ait olmaz o yere. Zaman zaman işaretlerle ortaya çıksa da zaman zaman da sebebi anlaşılamayan bir yalnızlık hissi kaplar. Bir yere ne kadar ait hissetmezse o kadar tek başınalık denen feci ruh hali kendini ortaya atıverir. Kimi zaman bu sese kulak verirken kime zamansa duymamak için görmez bilmez olur insan. Ne kadar yabancı hissederse o kadar çabuk eyleme geçer derler. Bu karma hal hayatın tam ortasına çöreklendiğinden dolayı, kişi çoğunlukla savaşır. Savaşmak ne kadar doğru bir tabir bilinmez ama insanın ait olduğu yeri bulması için kimi

zaman çok büyük sınavlardan geçmesi, yer yer kendiyle bile el sıkışması için zorlu yolları geride bırakması elzemdir. Bu yolculuk bazen içsel olsa da çoğunlukla ortamı değiştirmek şeklinde gelişir. Tebdili mekanda ferahlar var dedikleri durum kişiyi başka serüvenlere iter. Her yeni mekan yeni bir hayat sunar insana. Ayrı insanlar, farklı soluklar, yepyeni tecrübeler. Bu arayış ne kadar sürer bilinmez. Lakin insan temiz bir kalple yola koyulduysa rotası bir gün hak ettiği yere varacaktır. Neyi aradığını, nerde aradığını bilen insanın öncü olarak devam edeceği daha akli gibi görünse de; bazen sadece iç sesini dinleyenlerin de ılıman iklimde güneşi bulduğu görülür. Kişinin kendi için ayrılmış o yere kurulması en büyük hazlardan biri olduğu gibi, ruhen ferahlık getirmesi de keyif dolu nimetler

sunacaktır.